خاطره ای ازشهید علی مردان آزادبخت اززبان همرزم شهید:

خاطره ای ازشهید علی مردان آزادبخت اززبان همرزم شهید:

نمی دانم ازکجا شروع کنم ازجنوب ازغرب به هرکجا ی این منطقه عملیاتی نگاه کنم حکایت ازخاطره این سردارحماسه آفرین می باشد.که نامش ویادش برای تمامی فرماندهان لشگر57 وهمه لشگرهای عملیاتی شناخته وآشنا می باشد که یکی پس ازدیگری روشن وواضح استوازهرنقطه وهروجب ازخاک این سرزمین جنگی خود گواه ازخود گذشته وایثارهمان سربازفداکارامام زمان رادارد.خاطره ای ازعملیات والفجر9 درمنطقه عملیاتی سلیمانیه عراق بازگو می کنم.درتاریخ 64/12/24 هدف گردان این شهید بزرگ تعیین شده بود که با توجه به رشادتهای ایشان جایی که درتمرکزنیروهای دشمن خیلی زیاد بود.وعبورازآن منطقه برای هرفرماندهی مشکل بوداما شهید با نیروهای تحت امرخود بلافاصله بعد ازدستورات ازفرمانده لشگرمثل برق آن منطقه راگرفتند وسه عراقی که یک افسرعراقی دربین آنهابود.به اسارت گرفته بودند که هنگام برگشت فرمانده لشگرداشت به طرف جلو می رفت که چشمش به شهید افتاد عجولانه ازایشان پرسید چه خبراست که فرمود عملیات به حول وقوه الهی تمام شده این هم اسرای ما هستند فرمانده لشگروشهید با هم حرف می زدند که بچه ها اطراف ایشان راگرفتند وفرمانده لشگرنظراین سرداررشید را درمورد افسرعراقی خواست که ایشان فرمود جزکمک خداوند هیچ چیزی نمی توانم ابرازکنم که بعد ازاتمام عملیات این شهید بزرگ با یک گروهان نیروتوانست سه بارپاتک عراقیها راسرکوب کند که درلحظه های آخرازناحیه دست چپ زخمی شدکه خود من اولین نیروی بودم که پشت سرایشان بود وبه ایشان گفتم شما ناجورزخمی شده اید برگردید عقب با عصبانیت به من جواب داد اگربرگردم عقب بچه ها همه شهید می شوند ومن به آنها خیانت کرده ام که تا آخرماموریت با همان دست زخمی آنجا ماند که منجربه فلج شدن دست چپش شدوبعد با همان دست 4 سال دیگرفرماندهی گردان وطرح عملیات لشگررا به عهده داشت وهربارحماسه می آفرید.